In de gebouwschil zijn verschillende materialen gecombineerd, in lijn met de context van de omringende campus. De ruimten aan de achterzijde van de begane grond zijn grotendeels verborgen achter kalkstenen bekleding; naar het noorden toe neemt de transparantie van de schil toe, met als hoogtepunt een taps toelopende glazen vliesgevel die de hoofdingang van het gebouw accentueert. De architecten gebruikten een ogenschijnlijk flinterdunne laag witte Swisspearl panelen om de volledig beglaasde bovenste delen van de oost- en westgevels af te schermen. Dit scherm strekt zich iets voorbij de puntige hoek van het gebouw uit, waarbij het onderste deel schuin is geplaatst om bezoekers een gastvrij gebaar te bieden. Geïnspireerd door het patroon van partituren, zorgen de schijnbaar willekeurige gerangschikte cirkelvormige perforaties voor gedempt licht in het atrium en voor uitzicht vanaf de loopbrug op de tweede verdieping.